,Z kim pan rozmawia, kiedy jest pan zestresowany?”. „Co to znaczy, z kim rozmawiam?” „Do kogo się pan zwraca, kiedy chce się pan przed kimś wygadać?” „Do nikogo” „Dlaczego?”
Poniżej najczęstsze odpowiedzi, które od facetów zebrała Georgia Witkin w książce „Stres męski”, którą bardzo polecam.
Ci spośród mężczyzn, dla których wyznacznikiem własnej wartości są sukcesy zawodowe, nie mogą otworzyć się przed innymi mężczyznami, ponieważ traktują ich przede wszystkim jako rywali, z którymi się porównują. Mężczyźni, których uczono przebojowości w życiu, mają wrażenie, że przyznawanie się do stresu osłabia ich i pomniejsza ich wartość.
Mężczyźni są często nieufni wobec tych, którzy wiedzą coś o ich słabościach. Istnieje grupa mężczyzn, dla której mówienie o problemach to rzecz typowo „babska„. Uważają oni, że od mężczyzny wymaga się nie słów, a czynów. Dla innych rozmawianie o swoich problemach z drugim mężczyzną przypomina zasięganie zdania innych. Wolą oni raczej minimalizować znaczenie czyichś opinii, aniżeli nadawać im większe znaczenie.
I na koniec rzecz bardzo smutna, wielu chciałoby mieć przyjaciela, z którym mogliby porozmawiać o swoich problemach, ale mają wrażenie, że zbyt dużo wysiłku i energii poświęcili już na odgrywanie roli twardego faceta”.
Brzmi znajomo?
